Gelecek hiç de hayırlı olaylara gebe değil gibi görünüyor. Anlam veremediğim bazı olaylar yaşanmaya devam ettikçe "hayırlısı" deyip başıma gelecekleri bekler buluyorum kendimi. Ben elimden geleni fazlasıyla yapıyorum sanki (biraz geç de olsa) zira yapmam dediklerimi yapıyor olmam bile önemli bir gelişme olmalı. Sahi, her derdini dinlediğime umut aşılayan ben, neden o aşıyı ruhuma da saplayamıyorum? Neden kırık dökük her anının sonu, uçsuz bucaksız yalnızlıklara sürüklüyor hayallerimi?Karınca gibi hissediyorum kendimi; küçük ve zavallı. Taşıdığı yükün ağırlığı kimseler tarafından farkedilemeyecek kadar aciz bir o kadar da.
Eskiyi özlüyorum ve yeninin de eski gibi olmaması, bir noktadan sonra hiç olmayacağı anlamına geliyor onu da biliyorum. "Biz elimizden geleni yaptık." diyen ameliyattan çıkmış doktor gibiyim; çaba göstermek, umutsuzca çırpınmak daha da canımı yakıyor. Bir an önce ne halim varsa görmek istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder